بهناز آسنگری در گفت‌وگو با خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، با صحه گذاشتن به این مسئله که امروزه مددکاری در بیمارستانها صرفاً تبدیل به اتاقی برای رفع و رجوع کردن بیماران نیازمند و ناتوان مالی شده است، اظهار داشت: یک مددکار در بیمارستانها کارهای بسیاری باید انجام دهد و اصلاً مددکار باید به دنبال بیماران نیازمند برود یعنی یک مددکار باید دائماً در راهروهای بیمارستان حضور داشته باشد.

این کارشناس مددکاری درباره کمرنگ بودن نقش و حضور روانشناسان و مددکاران در بیمارستانها ادامه داد: هیچ بیمارستانی جلوی کار روانشناس و مددکار را نمی‌گیرد بلکه این شخص روانشناسان و مددکاران هستند که باید نقش بیشتری ایفا کنند.

وی تصریح کرد: آنچه بنده اطلاع دارم این است که وزارت بهداشت در این مقوله شرح دستوری را برای فعالیت مددکاران در بیمارستان‌ها در حال تدوین است کما اینکه فعالیت‌های واحد مددکاری نیز تعریف شده است، ولی باید اساتید مددکاری در دانشگاه‌ها نیز نقش پررنگ تری را در وحدت مددکاران ایفا کنند.

آسنگری با تشریح فعالیت‌های مددکاران در بیمارستانها عنوان کرد: یک مددکار نه تنها نباید فقط در اتاق بیمارستان بنشیند بلکه حتی باید به منازل بیماران سرکشی کند و یا از وضعیت دیگر اعضای خانواده بیمار مطلع شود، و یا اینکه خیرین را برای کمک به بیماران جهت هزینه‌های درمانی پیدا و آنها را به بیماران وصل کنند.

این کارشناس مددکاری با تأکید بر تأثیر اقدامات مددکاران بر روند درمانی بیماران گفت: مددکاری رشته ای است که با بحران‌های اجتماعی مواجه است بنابراین کسانی هم که وارد این رشته می‌شوند باید بدانند مددکاری کار آسان نیست و احساس خوب یک مددکار به یک گروه درمانی احساس توانمندی می‌دهد.

آسنگری با تایید این مصداق که مددکار باید به مانند اسپند روی آتش باشد از نقش مهم مددکاران در مکان‌های به مانند زندانها و بیمارستانها به عنوان خط نخست آسیب‌های اجتماعی یاد کرد و گفت: مددکاران باید دو خصیصه توانمندی و بی‌محابا بودن را داشته و آن را ارتقاء دهند.