به گزارش خبرگزاری فارس از زابل، حجت‌الاسلام علی‌اکبر کیخا پیش از ظهر امروز در جلسه شورای اداری منطقه سیستان با حضور انوشیروان محسنی بندپی رئیس سازمان بهزیستی اظهار کرد: وجود 50 گورخواب و کارتن‌خواب در تهران رسانه‌ای شد و شهرداری و اکثر ادارات مربوطه برای رسیدگی ورود کردند اما چرا در سیستان وجود 6 هزار گورخواب و کارتن‌خواب کسی را تکان نمی‌دهد؟
امام جمعه زابل افزود: جلسات باید بیش از پیش شده و اقدامات بسیجی و انقلابی برای رفع معضلات و مشکلات صورت گیرد.
وی گفت: 6 هزار کارتن‌خواب در منطقه سیستان کم نیست، آمار اعتیاد در سنین کودکی و نوجوانی در حال افزایش است.
کیخا با بیان اینکه دشمن از طریق فرهنگ و ورزش جوانان ما را مورد تهاجم قرار داده و مسؤولان دولت باید فعالیت‌های دشمن و تهاجم فرهنگی دشمن را بررسی و مهندسی معکوس کنند، گفت: چرا در اقدامات امنیتی، سیاسی و هسته‌ای فعالیت دشمن را با اقدامات معکوس پاسخ می‌دهیم اما در بحث فرهنگ مهندسی معکوس صورت نمی‌گیرد؟
امام جمعه زابل تاکید کرد: اصول‌گرا و اصلاح‌طلب برای ما معنا ندارد و سلایق سیاسی برای ما مهم نیست مهم این است که مسؤولان با هر سلیقه سیاسی خادم مردم باشند
وی تاکید کرد: پروژه‌هایی که کلنگ‌زنی شده هنوز اجرایی نشده است و بیکاری در منطقه سیستان بیداد می‌کند
با سلام و ادب، متأسفانه نوعی از مدیریت که بنده آنرا ” مدیریت اتوبوسی ” نامگذاری کرده ام در کشور رایج شده است، به این صورت که همه مسافران یک اتوبوس و قصد رفتن به یک مقصد را دارند، اما این افراد فقط از یک نفر توقع رسیدن را دارند، در حالی که رفع مشکلات اجتماعی صرفاً به یک فرد یا نهاد خاصی مربوط نمی شود و کلیه دستگاههای دولتی و مهمتر از همه مردم در ایجاد و رفع مسایل و مشکلات اجتماعی درگیر و دخیل هستند. آسیب های اجتماعی که با پسوند اجتماعی همراه است، قاعدتاً و قطعاً متوجه زندگی در آن اجتماع و بی تفاوتی کلیه ساکنین آن منطقه است. چنانچه در یک جایی آسیبهای اجتماعی گسترش پیدا کرد، با به این توجه شود که مسئولین آن شهر یا منطقه و حتی مهمتر از آن، خود مردم چرا در بی تفاوتی غرق شده اند.
بیان مسئله کار آسانی است، راه حل و پیشگیری از آن باید چگونه باشد.
درس پتروس فداکار بهترین تمثیل برای مقابله با مشکلات است. اما حیف که همه ما فقط به عنوان یک صفحه از کتاب درسی به آن نگاه می کنیم. ترویج فرهنگ کارتن خوابی و گور خوابی و رسیدن آمار ۶۰۰۰ نفر در یک شهر، دیگر نیاز به بیان ندارد و راه حلی جز همنوایی با آنها نیست.