وجود افراد ناتوان و کم توان در جامعه قدمتی به بلندای پیدایش بشر دارد. نحوه برخورد با معلول و معلولیت در هر عصری متفاوت بوده است، در گذشته نگرش غالب نسبت به آنها با خرافات و ترس همراه بود اما اینک معلولیت را جزئی از مسائل بشری می دانند.با توجه به اینکه….

 معلولیت عبارت است از فقدان یا کاهش فرصت ها برای سهیم شدن در زندگی اجتماعی در سطحی برابر با دیگران می توان گفت  که یکی از موانعی که سبب محدودیت مشارکت معلولین در جامعه می شود موانع معماری هستند که امکانات زندگی عادی را در شهرها و ساختمانها و مساکن از معلولین سلب می کند.از آنجا که هدف مداخله های مددکاران اجتماعی بعنوان متخصصان حرفه ای خدمات انسانی افزایش اصلاحات در محیط اجتماعی به گونه ای است که افراد را به تأمین احتیاجات روزانه خود توانا سازد، مداخله ی برنامه ریزی شده و هدفمند برای تغییر فرد و تغییر اجتماع ،ضروری خواهد بود.به اعتقاد مددکاران اجتماعی محیط شهری ، بناها ، تسهیلات همگانی ،شبکه ی حمل و نقل، مراکز آموزشی و فرهنگی و تفریحگاه ها می باید توانایی پذیرش افراد و تأمین خدمات رفاهی به کلیه اقشار جامعه را دارا باشد در غیر اینصورت می توان گفت که محیط نا مناسب بوده و می بایست نسبت به مناسب سازی آن اقدام کرد. مددکاران اجتماعی با آگاهی از اثرات مخرب عدم مناسب سازی محیط بر فرد و خانواده از جمله گوشه نشینی ، مشکلات روانی ، کمبود حس اعتماد به نفس و ایجاد اضطراب و کندی و امحاء کارکرد شخصی و اختلال در کنشهای متقابل افراد و محیط و … در سطوح مختلف پیشگیری و با بسیج امکانات جامعه ازیک طرف و مشارکت خود معلولین ازطرف دیگر و با مطالعه و تحقیق در زمینه مسائل و مشکلات معلولین خدمات حرفه ای خود را ارائه می دهد .همچنین با تغییر رفتار و نگرش جامعه در مورد معلولیت و حساس نمودن سیستم های اجتماعی نسبت به نیازهای معلولین و سایر اقدامات حرفه ای و تخصصی خود در جهت هدف اصلی حرفه مددکاری اجتماعی که همانا قادر سازی مراجعین است گام بر می دارد.

کامران رحیمی