مددکاران اجتماعی کار با معلولین جسمی را از سال 1860 آغاز نموده اند، اما بعد از جنگ دوم جهانی خدمات مددکاران اجتماعی در رابطه با معلولین جسمی به صورت سیستماتیک در قالب خدمات بیمارستانی شکل گرفت. مددکاران اجتماعی در کار با بیماران ضایعه نخاعی دارای دیدگاه سلامت نگر هستند و تلاش می نمایند تا فرد را با محدودیتهای ناشی از نقص سازگار نموده و در جهت افزایش توانمندی ایشان در کنترل محیط و توانمندی ایشان اقدام می نمایند.

بطور کلی مددکاران اجتماعی در سه روش مددکاری فردی، گروهی و  جامعه ای با این بیمار کار می نمایند.

اقدامات مددکاران اجتماعی در کار با بیماران با ضایعات نخاعی عبارتند از:

1. ارائه خدمات مددکاران اجتماعی در زمینه توانبخشی روانی – اجتماعی بیمار که عبارت است از کمک به بیمار و خانواده بیمار بوده و مداخله در فضاهای مسکونی بیمار و افزایش سطح توانمندی بیمار در روبرور گردیدن با محیطهای پیچیده و پراسترس است.

2. ارزیابی نیازهای خاص فرد معلول در محیط زندگی

3. آماده سازی و فراهم نمودن نیازهای اساسی فرد معلول و مدیریت خدمات مربوط به راهنمائیهای شغلی، نگهداری، حمایت، مشاوره های تخصصی، راهنمایی و هر کمکی که نیاز باشد.

4. فرآیند نظارت و شرکت در فعالیت سرویس های اجتماعی از دیدگاه و جنبه مددکاران اجتماعی که به مددجویان با ضایعات نخاعی ارائه خدمت می نمایند.

5. مناسب سازی خدمات برمبنای محل زندگی مددجویان و ایجاد و ارائه حمایتهای لازم در تمامی جنبه های اجتماعی

6. برنامه ریزی اجتماعی در جهت رفاه اجتماعی معلولین و ایجاد سیاستهای حمایتی

توانبخشی روانی – اجتماعی :

توانبخشی روانی – اجتماعی فرد معلول با ضایعه نخاعی دارای 4 مرحله می باشد که عبارتند از :

1. پذیرش موقعیت جدید

2. سازگاری با ضایعات حاصله از نقصان

3. بازسازی روابط اجتماعی – خانواده

4. مناسب سازی محیط زندگی فرد معلول

****

منبع: مقاله: “نقش مددکاران اجتماعی در کار با بیماران با ضایعات نخاعی ” – غنچه راهب -انجمن علمی مددکاران اجتماعی ایران – خلاصه مقالات دومین کنگره ضایعات نخاعی ایران -6تا 7 اسفند 1381-دانشگاه شاهد-دانشکده پزشکی