عدم نهادینه شدن حرفه مددکاری اجتماعی در جامعه و نیز بیکاری برخی مددکاران اجتماعی یک واقعیت عینی است و رسیدن به یک جامعه مددکاری ایده آل و نهادی، آرزوی هر مددکار اجتماعی است. اما عوامل زیادی مانع رسیدن به این مهم شده که یکی از مهمترین انها خود شخص مددکار اجتماعی می باشد.همیشه عادت داریم توپ را به میدان جامعه بیاندازیم و کمتر در مورد کوتاهی و قصور خود مددکاران در این زمینه بحث کنیم. یکی از مهمترین فاکتورهای رسیدن به وضعیت ایده آل ، شروع تغییر از خود مددکاران اجتماعی می باشد. تجربتا بارها می بینیم که از نظر کاری تفاوت عمده و محسوسی با مددکاران تجربی نداریم، و همان کارهایی را انجام می دهیم که مددکاران تجربی انجام می دهند، و در مقابل مدرکمان را به رخ کشیده و در مقام انتقاد از وضعیت شغلی امان قرار داریم و انتظار تغییر و تحول و توجه به مددکاران و نهادینه کردن ان را داریم! باید قبول کنیم که خودمان نیز مقصریم!

بدیهی است برای متصدیان امور اداری و استخدامی سازمانها ، چیزی برای گفتن نداشته و طبیعتا نباید انتظار بیشتری از آنها داشته باشیم. جهت رسیدن به این مهم بایستی تغییرات مهمی را از خودمون شروع نماییم، برای حرفه دل بسوزانیم و در کنار فعالیت شغلی به مطالعه آخرین دستاوردهای علمی مددکاری بپردازیم ، پژوهشگر باشیم و طرحهای جدید و کارامد مددکاری ارائه دهیم و به مسئولان راهکارهای بهبود فرایند ارائه بدهیم و خلاصه کلام بروز باشیم و یافته های و مهارتهایمان را بکار ببندیم گردش کار را خودمون تخصصی نماییم و به مرور ثابت کنیم که متفاوتیم!

مشک آنست که خود ببوید                  نه انکه عطار بگوید

امین موحدی – مددکار اجتماعی