مددکاران شاعران غزل های عاطفه هستند که تخلصشان مددکاری اجتماعی است

مددکاران اجتماعی انسانهایی هستند که: در دل کویر، گل امید و محبت می‌رویانند و به دیگران عشق و زندگی می‌بخشند ، برای قلبهای پردرد دیگران از کوی عاطفه قاب می‌سازند ، در میان دستان پرمهرشان، یک جهان عشق خدمت به انسانیت است به گونه ای که این ودیعه عشق را نه می‌توانند از آنان بگیرند، نه بخرند، نه بربایند و هیچگاه حاضر نمی‌شوند این فرصت خدمت را نردبان ترقی خود قرار دهند و آرزو می‌کنند که:هیچ دلی مضطرب، هیچ دیده‌ای گریان، هیچ لبی بی‌لبخند،هیچ دستی بی‌یاور، هیچ سفره‌ای تهی و چراغ هیچ کانون گرم خانواده‌ای خاموش نباشد؛ مددکاران اجتماعی انسانهایی هستند که “قد قامت الصلاه” عشق را در محراب دفتر کار و زندگی خود به سوی قبله چشمان پر عاطفه می‌گویند، آنان شاعران غزلهای عاطفه هستند که تخلصشان “مددکاری اجتماعی” است.

ارسالی-علیرضا دشتی-فارس